In opdracht van de firma Laming & Zonen ontwierp de Rotterdamse architect Jacobus Pieter Stok het Hulstkamp Gebouw. Dat deed hij in de Hollandse Neorenaissancestijl, waarmee hij de mode van zijn tijd volgde. Een typisch stijlkenmerk is de combinatie van natuursteen en rood metselwerk. Ook de cordons, de horizontale witte banden in de gevel, zijn een kenmerk van deze stijl.

Na de bouw diende het Hulstkamp Gebouw als margarine- en kaasfabriek voor de firma Laming & Zonen. Los van de grootschalige productie- en opslagruimten, wilde de directie ook graag een kantoor en woonhuis in het pand. Zo was er enerzijds een fabrieksgedeelte voor de productie van kaas en margarine en was er veel ruimte voor de rijping van de kaas in het pakhuis. Anderzijds was het gebouw bestemd als hoofdkwartier van het bedrijf en deed het eveneens dienst als woonhuis voor de eigenaar J. Laming.

Na het faillissement van de firma Laming & Zonen werd het Hulstkamp Gebouw eigendom van de firma Hulstkamp & Zoon & Molijn. Deze firma vestigde een jenever distilleerderij in het pand. Met name het pakhuis gedeelte was ideaal voor de firma omdat de oude jenevers lang moesten rijpen. Aan deze decennialange aanwezigheid van de firma Hulstkamp heeft het gebouw haar naam te danken. In de volksmond werd het gebouw dan ook bekend als het “Hulstkampgebouw”. De firma verrichtte tot aan 1978 haar activiteiten in het gebouwencomplex, waarna het bedrijf in hetzelfde jaar werd overgenomen door de Amsterdamse concurrent Bols.

Bij de bombardementen op Rotterdam in mei 1940 werd het Noordereiland grotendeels ontzien. De Duitsers hadden het Noordereiland geannexeerd, waarna ze het Hulstkamp Gebouw direct bezetten. Uiteindelijk zijn alleen de twee punten van het eiland getroffen, waarbij er zo’n 600 woningen verloren zijn gegaan. Dit waren Engelse bombardementen, bedoeld om de Duitsers te isoleren door de Maasbruggen te treffen. Het Hulstkamp Gebouw bleef gedurende de oorlog verder geheel intact.

In 1979 werd het Hulstkamp Gebouw gekocht door de Rotterdamse ontwikkelaar Tom Westermeijer. Hij wilde graag een kantoren- en congrescentrum tot stand brengen in het Hulstkamp Gebouw. Dit zorgde voor een rigoureuze metamorfose aan het interieur. Het pakhuis, de overdekte binnenplaats en de twee fabriekshallen kregen een quasi-chique styling. De oorspronkelijke industriële karakter van deze interieurs werden met een nietsontziende witkwast weggepoetst. De overdekte binnenplaats werd een ‘wintertuin’, de betonnen vloerplaten werden vervangen door natuursteen met lambriseringen en de opslagruimten op de eerste, tweede en derde verdieping rondom de binnenplaats, werden getransformeerd tot kantoorruimte. Door de economische crisis en de hoge renovatiekosten raakte het vastgoedbedrijf van dhr. Westermeijer in financiële moeilijkheden en werden al zijn Rotterdamse prestigeprojecten noodgedwongen verkocht aan de Westland Utrecht Hypotheekbank.

Na leegstand van het pand werd het Mariniersmuseum er voor een periode van 15 jaar in gevestigd. In het museum is een collectie tentoongesteld met betrekking tot het ontstaan en de geschiedenis van het Korps Mariniers, het eliteonderdeel van de Koninklijke Marine. (Sinds december 1995 is het museum gevestigd aan de Wijnhaven.) Tijdens deze periode werd het Hulstkamp Gebouw in 1984 doorverkocht aan de Thon-groep, het vastgoedbedrijf van de Noorse Miljardair Olav Thon.

Na de grondige renovatie van het kantoorgebouw en de sloop van de distilleerderij werd het monumentale pand een bedrijfsverzamelgebouw annex feest- en congrescentrum dat werd geëxploiteerd door Maison van den Boer. In 2021 is dit overgenomen door Hutten Catering.

Na de grondige renovatie van het kantoorgebouw en de sloop van de distilleerderij werd het monumentale pand een bedrijfsverzamelgebouw annex feest- en congrescentrum dat werd geëxploiteerd door Maison van den Boer. In 2021 is dit overgenomen door Hutten Catering.